KAR

...

şimdi tutalım bu diriliği artık. zamanıdır.

zamanıdır. neredeyse kar başlar. küçük kuşlar ölür.

semerciler ve dilsizler ölür.

seninle ben kalırız. yeni bir yaşamaya

gökler ve kentler ufalır. seninle ben kalırız.

o şarkı sanılan bir kavga halini alır

nerdeyse kar başlar.

birini düşünür gibi oluruz. biliyorum

ellerinde üşür . biliyorum ama

ısıtabilirsin onları. o ateşte.

hazırsın da. biliyorum ama

sana bir boyun atkısı gerek. kış geldi...

turgut uyar..

Bugün çok büyük bir acı çöreklendi ruhuma , yüreğimin ortasına. Gün sonu geldi ve bu dizeleri okurken beynime saplandı düşünemiyorum çaresizim çarelerin karşısında. Şimdi kara kış hazan zamanı, ruhumda derin yaralar ve ben üşüyorum. Isıtacak gücüm yokk tükendi bitti. Bugün gördüm ya sevdiklerimin gözünde çaresizliği ve ben çare olamıyorsam onlara artık daha bir ağır gidiyor gemiler limanımdan... Nefes almak nasılda güçleşti yutkunamadı boğazındaki düğümleri kaldı öylece acı içinde ve ben çare olamadım nefesine. Nefesimden katamadım bir damla boğazına. Konuşamadı ses olamadım kelimelerine. Nice sonra derinden çıktı sesi ben iyiyim dercesine ama aksini ispatlarcasına boğuk ve yaralayıcı...