Gece uyuyamayıp, sabahın ilk ışıklarında ayaklanmak ... Yeni bir gün adına pek de iyi dileklerde bulunmayıp asıl olağan içinde geçmesini beklemeye koyulmaktı yaşadığım. Penceremden yüzüme vuran güneş az veya çok uyumuşluğuma aldırmıyordu. Herkesin yüzüne değdiği gibi davranıyordu. Fakat biraz daha şevkatli sanki uyanda bak çevrene der gibi halbuki bir tokat gibi indi yüzüme soğuk kış gününde sıcağı ve anladım “gitmiş” . içilmiş sigaraların gırtlakta bıraktığı tortular ile daha bi farklı geldi acının tadı veyahut olağan oldu herşey. Janise bakıyorum baş ucumda sanki alay edercesine gülüyo bana. Geri dönmiceni oda bilio tıpkı benim içten içe bildiğim gibi....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder