Ala

Her şeyin gri olduğu şu dünyada ne ola ki "aklarım şunlardır, karalarım bunlar..." diyeyim. Tüm renkler benimleyken...

(okurken dinlenilesi şarkı: what a wonderful world)

Paletimde itinayla topladığım renkler var. Ben onları delicesine biriktirdim. Gözümün değdiği her yerden, gönlümün gördüğü herkesten, aklın hayalin alabildiği her olaydan, kokusunu anımsadığım özlemlerimden, mutlu vakitlerden, içime işleyen tatsız zamanlardan... soluk alıp verdiğim her anın renginden bir parça çaldım. Koleksiyoner olmak değildi niyetim ama amatörlüktende öteye geçti ilgim. Beni ben yapan zamanlardan sürükledim renkleri... Yani ki beyazı ve siyahı daha doğarken öğrendim, kendimi bildim bileli vardı gökkuşağı ve ben üstüne ekledim geçişleri. Benim için biraz da bu baz renklerin dansıydı. Türü önemsiz, kıvamı bir ötekinden farksız temelde aynı güçten doğmuş birbirine bulaşabilen renklerdi. Farklıklarını göz ardı edip biri bir diğerine katılabiliyordu.

Eskiden resim de yapardım ya hani ben... Hiç bir şeyin tuvale yansıması tıpatıp aynı olmazdı, tıpkısını yapamazdım. Çiçeklerin hiç birinin alı al moru mor değildi. Hep başka bir renk var olurdu; aitsiz duran, benden geçen, benle öğütülmüş ve benim olan farklı renkler bulaşırdı...
Hal böyle olunca yaşamımdaki pek çok şeyi ben bile kesin çizgilerle ayırt edemiyorum. Öyle ki temel renklerde başkalaşmış durumda. Ama eminim dünya tüm renkleriyle bana katıldıkça güzel.